تأثیر تمرینات هوازی شدید و متوسّط بر سلامت عمومی مردان غیر فعّال

به منظور بررسی تأثیر تمرینات هوازی شدید و متوسّط بر سلامت عمومی مردان غیر فعّال، 43 نفر برای شرکت در تحقیق داوطلب شدند و به طور تصادفی ساده به دو گروه تجربی و یک گروه گواه تقسیم گردیدند. شرکت کنندگان در گروههای تجربی به مدّت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدّت 30 تا 45 دقیقه به اجرای تمرینات هوازی پرداختند. برای گروه تجربی، اوّل (15 نفر) فعّالیّت هوازی شدید و برای گروه تجربی دوم (16 نفر) فعّالیّت هوازی با شدّت متوسّط به ترتیب با 80 تا 85، و 60 تا 65 درصد حدّ اکثر ضربان قلب ذخیره به اجرا درآمد. گروه گواه (12 نفر)، طیّ این دوره در هیچ فعّالیّت بدنی شرکت نکردند. سلامت عمومی شرکت کنندگان با پرسش نامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلیر در ابتدای تحقیق و پس از 8 هفته، تمرین مورد ارزیابی قرار گرفت. برای استخراج نتایج از روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون lsd بهره برداری گردید. پس از 8 هفته تمرین از حیث سلامت عمومی، فقط علائم جسمانی (04/0>p) و اضطراب و اختلال در خواب (03/0>p) گروه تمرینات هوازی شدید بهبودی معنی داری پیدا کرد، ضمن آن که میزان اکسیژن مصرفی بیشینه (05/0>p) و محیط دور کمر (04/0>p) این گروه نیز به ترتیب با افزایش و کاهش معنی دار همراه بود. به علاوه، شاخص هایاندازه گیری شده در گروه تمرینات هوازی متوسّط تمایل به بهبودی داشتند، امّا به سطح معنی داری نرسیدند. بر اساس نتایج به دست آمده می توان اظهار داشت که اجرای فعّالیّت های هوازی بین 80 تا 85 درصد حدّ اکثر ضربان قلب ذخیره، موجب بهبودی و توسعه قابل ملاحظه شاخص های سلامت عمومی، آمادگی جسمانی و ترکیب بدنی مردان غیر فعّال می گردند.